ترنم های یک زن

  ما سنگ شدیم پیش از آنکه سبزینه ها دشت را رنگ کنند، و قبل از زایش آفتاب ی  که غروب های لعنتی را سرخ می کند...   من و تو سنگ شده بودیم پیش از رویش اولین جوانه ی گندم در دستان حووا و گرفتن سیب به دست آدم   من و تو به هیچ سیم ی نزدیم تا چه به سیم  آخر برسیم! "ما" محکوم به توقف شده ایم قبل از شروع راه...   ماه و ستاره ها همه مرده اند  و ماهی ها همچنان آب را جستجو می کنند! شاید نباید، اما دیگر حتا کوچ پرستوها را باور نمی کنم...     ترنم های یک زن...

(خواب یا بیدار)   یک چشم ام را باز می گذارم تا لحظه ی آمدنت را ببینم چشم دیگرم را می بندم شاید به خوابم بیایی!     Ich halte das eine Auge offenum dich kommen zu sehenund das andere zuvielleichterscheinst du mir im Traum.Nasrin MoulaAus dem Persischen von Hossein Mansouri   (دوستم داری ؟)   گاهی " دوستت دارم " ، تنها یک واژه است ! مثل یک ماهی ، که دهانش را باز و بسته می کند بدون آنکه کسی بداند او چه می گوید، حتا خودش !   Manchmalist „Ichliebdich“nur ein Wortgleich einem Wortdas ein Fisch aussprichtwenn er den Mund auf- und zumachtohne dass jemand weißwas er sagtohne dass er selber weißwas er sagt.Nasrin MoulaAus dem Persischen von Hossein Mansouri   (دیگر نیستی)   هر شببرگ های قدیمی تقویم رایکی یکی جدا می کنمتا برسم به تووقتی ترنم های یک زن...

  چرا صدایم زدی؟ خواب خوبی بودم در رویای دست هایت با موهایم در آسمانی پر از ستاره!   حال بیدارم و می دانم، دست هایم خالی مانده اند و دیگر هیچکس هیچوقت با موهایم بازی نخواهد کرد...   ترنم های یک زن...

  گذشته را رها کردمدر دفترهای کاهی شعرمروی مقوای برقی رسم و هندسهدر حال و هوای مشق شبو صدای جیر جیر کفش نوی معلم ام ! گذشته را رها کردمدر باغچه ای سیرابدر بوی آب روی خاکو آنهمه درخت نارنج و توتکه مهمان مهربانی هر روز مادر بود . گذشته را رها کردمدر تمام عشق های زودگذرکه همیشه آخرین بودند ،و نبودند ... گذشته را در بغض ها و خنده هادر شکست ها و پیروزیدر ترانه های سلامو در اندیشه ی تلخ خداحافظیرها کردم . گذشته رادر آن شاخه ی نسترن وحشی که شب ،پسری جوان را دیوانه کرد رها کردم . گذشته را زیر دیواریکه پیچک های یاس سفیدخانه ی دوست رادر عطرینه هایش سرشار می کردرها ترنم های یک زن...

    میان کوچه باغی ام که مدام صدای تو می آید روی سنگفرش کوچه ی اول که گفته بودی: این کوچه هفت پیچ و خم دارد.    دیوارهای کوچه کوتاه اند و از سر آنها  خوشه های انگور تا شراب شدن راه درازی دارند، مثل من و تو!   گفتم ات ای کاش این کوچه بن بست باشد گفتی نباید! و ندانستی راه در رو ندارد این کوی   هم تو می دانی و هم من که عجب نیست اگر "هفت شهر عشق را عطار گشت ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم"    ترنم های یک زن...